Mutlu

Gözlerini kapattı, çığlık attı, daha da daha da yüksek sesle attı ama hepsi içinde kaldı, çıkamadı dışarı, hiçbir yere ulaşmadı çığlıkları. Bunaldı, bir köşeye çöktü. Kafasını kaldırmadı bir süre, içindeki çığlıkları sildi, gözyaşlarını sildi. Hiç sesi çıkmadı. Başını kaldırdı, kimseyi görmedi, onu kimse görmedi, zaten kimse yoktu. Ayağa kalktı hiçbir şey olmamış gibi. Zaten ne olmuştu ki? Ne olduğunu bilmiyordu. Hayat güzeldi, mutlu olmak için sebep çoktu, üzülmek için sebep yoktu. Onun üzülmek için sebebi hiç yoktu.

Yaslandı, nefes aldı, derin derin, nefes aldı. Ne olmuştu? Bir şey yok dedi, bir şey yok ki. His orada yüreğindeydi ama, sıkıştırdı onu. Gözlerini kapattı, sadece biraz bunaldın dedi, dışarı çık geçer.

Gökyüzüne baktı önce, sonra etrafa, kimsecikler olmasa keşke dedi. Ne yapacaktı ki? Birkaç damla yaş süzülecek gibiydi gözlerinden. Peki ama neden? Nedeni yok, olur bazen öyle, içi sıkılır insanın. Boş bir sokakta duvara yaslandı. Boş değil, birileri geliyor. Zihnine dalmasına izin vermedi, eline telefonunu aldı.

Mutluluk sebepleri, çoklar. Neden hüzünleniyor peki? Memnun değil, anlamıyor. Anlıyor, kelimeleri yok sadece anlatmaya. Söyleyemez, söylenmemeli. Anlamlı değil, olmaması gereken bu. Ağlıyor, ağlar bunu hissediyor çünkü. Yine de olmamalı bunu biliyor. Arkasını döndü, durdu gözyaşları, hissi durmadı. Ağırlık terk etmedi onu. Yüreği hafiflemedi.

Hafifti yüreği şimdi, gülümsedi. Bu hafifliğin tadını çıkardı. Paylaşmadı kimseyle, saflığı bozulsun istemedi. Seyretti, her küçük şeyi seyretti, keyfini çıkardı.

Yine gece, hem bu kadar güzel hem de bu kadar yük olan gece. Huzur dolu gece, korkunç gece… İçi sıkıldı, izin vermedi, huzura odaklanmaya çalıştı. Sonsuza kadar işe yaramaz. Eğer gökyüzünün altında değilsen yutar seni gece nihayetinde.

Düşündü, söylemedi, yutkundu. İnanmadı, inanmıyordu, söylemedi.

Konuştu, hep konuştu, çok konuştu, hep konuşurdu. Gülümsedi, iç çekti, güldü. Anlattı, dinledi, güldü. Bitti, geçti, geceye baktı.