Satranç - Stefan Zweig

     Merhabalar, bu kez çok düşünmeden, çok da düzenleme yapmadan, üstelik telefon klavyesinden yazılan bir yorum ile karşınızdayım. Bu kitap için yorum yapmayı pek düşünmüyordum açıkçası. Bir şekilde benim bu konuda söz söyleme hakkımın olmadığını hissediyordum ancak şu an bir şeyler yazmaya ihtiyacım var bu yüzden denemeye karar verdim.

     Öncelikle kitabın çok fazla satranç bilgisi gerektirdiğini düşünmüyorum. Satranç oynamayı bilmeseniz de anlayıp keyif alabileceğinize inanıyorum. Ama benim bildiğimden daha üst düzey bir seviyede bilinse bir de üstüne kitapta bahsedilen eski oyunlara hakim olunsa kitap daha içten yaşanabilir muhtemelen.

     Kitap ile alakalı en sevdiğim şey insanların yaşantıları ile o anki davranışları arasındaki bağın çok net kurulmuş olması. Verilen bilgiler gerektiği kadar, fazlası yok. Bahsedilen satranç şampiyonunun geçmişini anlatırkenki hızlı geçişler ve küçük yavaşlamalar, daha sonradan tanıştığımız yaşlı adamın geçmişini anlatırken ilk anda anlamlandıramadığım yavaşlıktaki anlatım ve bunun sonuna verdiği o kuvvetli etki.

     Stefan Zweig'ı ilk okuyuşumdu bu. Beklediğimin aksine çok akıcı bir üslubu var, romanın hikayesi de çok ilgi çekiciydi. Konuşmalar ve ortamın doğallığı hoşuma gitti. Dikkat çekilmek istenen yer belliydi ve konu da dağıtılmamış aksine hoş bir bütünlük içindeydi ki bunlar benim yazarken en başarısız olduğum noktalar.

    

     Ps: yorumunu yaptığım kitaplarla ilgili siz de aşağıya yorum yaparsanız yahut benim yazılarımı eleştirirseniz çok mutlu olurum. Okuduğunuz için teşekkürler.